Rozdział czwarty

Cześć kochane!

Cóż rozdział średnich polotów, ale nie jest źle – zawsze może być gorzej!

Widziałyście już kolejny odcinek? Strasznie mi się podobał i to nie z powodu płaczącej Eleny, bo kij jej w oko – Jeremy nie żyje! Tralala lala… to za Kola! Bardzo dobrze, draniowi!

Patrzcie co znalazłam:

Uroczę, prawda?

Druga sprawa, z boku w menu, znajduję się zakładka do „Najlepszy Czytelnik”. Moim zdaniem jesteście (każda z Was) najlepszymi czytelniczkami, dlatego, każda z Was dostała nominację, aby dowiedzieć się więcej zapraszam Was właśnie tam. ;)

Cóż, chyba nie przeciągam…

Do napisania. ;) 

PS. Czy możecie mi powiedzieć kogo mam powiadamiać, bo się nieco gubię..; (

inspiracja

Ból, niewyobrażalny ból, który unieruchamia twoje ciało. Nawet krzyk nie może wydobyć się z gardła. Tysiące ran, z różnych miejsc na twoim ciele. Zero ukojenia. Nie mogłam otworzyć oczu, nie chciałam. Jedyne o czym marzyłam to śmierć. Miałam nadzieję, że któryś z moich oprawców po prostu się pomyli i wyceluje kołkiem prosto w moje serce. Drobna pomyłka, która im nie zrobi różnicy, a mi pomoże, ukoi mój ból.

Miałam wrażenie, że gdzieś nade mną toczy się głośna kłótnia, może nawet walka – to był zły znak. Zaczęły się omamy, coraz mniej czasu. Umierałam, sama… znowu. Och, cóż za ironia losu. Chciałam się poruszyć, napiąć chociaż mięśnie, cokolwiek – nie mogłam. Ból ogarniający moje ciało, niszczył mnie, palił od środka. Skulona czekałam na kolejne ciosy, ale chyba nikogo nie było ze mną w celi. Kłótnia stawała się coraz głośniejsza. Coś się potłukło. Czyżby… nie.

Victoria, przestań mieć nadzieję! – warknęłam na siebie w myślach.  Nie mogłam wierzyć w to, że po mnie przyjdą, bo już wcześniej wiedziałam, że jest to niemożliwe. Jedyna osoba, która mogłaby przejąć się moją śmiercią jest Elijah, ale… och. Nie wiem co myśleć, wszystko mnie boli, chciałam spać.

-Chryste, Vic – chyba usłyszałam czyjś głos. Nawet miałam wrażenie, że znam go i to tak dobrze, czyżby myśli dotyczące najstarszego z braci Mikaelson sprawiły, że miałam omamy i słyszałam jego głos, a może… może jest tutaj? – Hej, znalazłem!

Poczułam jak ktoś mnie dotyka, rozrywa więzy, którymi zostałam spętana. Powoli wziął mnie w ramiona, a do moich nozdrzy dotarł przyjemny, męski zapach perfum. Mimowolnie wtuliłam się w męską klatkę piersiową i przestałam cokolwiek czuć - chyba zasnęłam.

***

Niechętnie uchyliłam powieki, przecierając zaspane oczy. Z ciekawością rozejrzałam się po nieznanym mi pomieszczeniu. Z pewnością nigdy wcześniej tutaj nie byłam. Delikatna poświata księżyca oświetlała wystrój tego pomieszczenia. Naprzeciwko mnie znajdowała się ogromna komoda, na której stało kilka ramek i jedna waniliowa świeca. Tuż obok wielkiego, dwuosobowego łóżka z kolumnami, na którym leżałam,  znajdowała się stara, drewniana szafa.

Nagle dotarły do mnie wspomnienia z ostatnich dni. Momentalnie spojrzałam na swoje ramię, na którym powinna być rana po ugryzieniu przez wilkołaka, ale… nic nie było. Wyglądałam normalnie. Moje ciało całkowicie się zregenerowało – no prawie, na nadgarstkach znajdowały się ledwo widoczne, sine ślady pozostawione przez linę.

-Zabieram ją i tyle! – głos Elijah’a rozniósł się po całym domu. Mimowolnie uśmiechnęłam się, na myśl o tym, że jest tutaj, że mi pomógł. Mój jedyny, prawdziwy przyjaciel.

Niezdarnie wygramoliłam się z łóżka. Jeszcze raz rozejrzałam się po pokoju, który mimo bardzo ubogiego wystroju był naprawdę przytulny. Wyszłam. Na początku nie bardzo wiedziałam gdzie iść, jednak kolejne głosy dobiegały z parteru. Nie zważając na nic w wampirzym tempie ruszyłam na dół.

-Posłuchaj zaraz jak się obudzi zabieram ją stąd – syknął Elijah. Mimowolnie zatrzymałam się tuż przed drzwiami, gdzie odbywała się rozmowa ewidentnie dotycząca mojej skromnej osoby.

-Przemyśl to jeszcze. To może być niebezpieczne dla niej – odparł spokojnie Kol. Automatycznie uśmiechnęłam się, gdy tylko usłyszałam ten ciepły ton głosu, ubarwionym uroczym akcentem. Nic się nie zmienił. Wciąż pociągał mnie tak samo jak te kilkaset lat temu. Z jednej strony od razu chciałam otworzyć te drzwi i zobaczyć jego, cudowną, przystojną twarz, ale z drugiej … bałam się. Tutaj byłam bezpieczna.

- Możemy zrobić dyżury, każdy z nas będzie jej pilnował, żeby nie była sama. Poczekamy, aż to wszystko ucichnie, sprawa z lekarstwem, Silasem i zainteresowaniem jej osobą – dodała spokojnie Rebekah. Och, za dawnych czasów była jedyną osobą, która wiedziała o mnie wszystko. Traktowałam ją jak siostrę, mimo naszych różnic zewnętrznych i poniekąd wewnętrznych też, była dla mnie bardzo ważna. Była tą, która była wobec mnie całkowicie bezinteresowna.

-Dyżury? Czy wy siebie słyszycie? Może po prostu załóżmy jej smycz? – warknął Elijah. Jak cudownie było słyszeć, że on jeden walczył o mój  h o n o r.

-Dlaczego by nie? Przynajmniej będzie żyć, myślę że to lepsze niż ukrywanie jej przez trzysta siedemdziesiąt osiem lat przed własnym rodzeństwem, nie sądzisz? – wtrącił się Klaus. Wyobraziłam sobie, jak nerwowo przechadza się po tamtym pomieszczeniu. Na jego twarzy zapewne gościł okropny grymas, który mimo wszystko zawsze mnie pociągał.

Jednak… nie rozumiem jednego. Dlaczego oni tak zawzięcie walczą z Elijah’em, żebym została w Mystic Fall. Niecałe cztery stulecia temu, kiedy zostałam zamieniona w wampira, cała ta trójka odeszła ode mnie, przestało im zależeć. Jedynie najstarszy z Mikaelson’ów został przy mnie, pomógł oswoić się z sytuacją krwiopijcy. Pozostali woleli, żebym była dla nich martwa. Byłam dla nich tylko zabawką.

- Widzisz, może i ją ukrywałem, ale żyje  i sądzę, że to jest najważniejsze – odparł spokojnie Elijah. Miał rację, żyję dzięki niemu. Nie ma sensu bycia tutaj, patrzenia na nich i żałowania, że nie jesteśmy w roku 1635.

Niechętnie otworzyłam drzwi mówiąc:

-Elijah ma rację, wyjedziemy – podniosłam wzrok i trzy pary wampirzych oczu, spojrzało na mnie z żalem.