Rozdział trzeci

Cześć ! 
Jesteście genialni, wiecie o tym, prawda? Dziękuję za te obserwacje, mimo że ja nie ogarniam blogspota i tego wszystkiego to miłe jak co jakiś czas jest dodatkowy czytelnik, to naprawdę urocze! 
Jednak nieco się pogorszyliście, pod rozdziałem pierwszym było zdecydowanie więcej opinii, cóż może moje opowiadanie Was nuży? Śmiało, piszcie co wam się nie podoba! 

W ogóle na jednym fanpagu TVD był walentynkowy konkurs, który polegał na napisaniu krótkiego opowiadania dotyczącego serialowych bohaterów. Wybrałam parring Stefan i Caroline. 
Wyobrażacie sobie, że wygrałam! Pewnie nie było zbyt wiele osób biorących w tym udział, ale mimo wszystko było to przyjemne. 

Myślałam też nad nowym opowiadaniem, główną postacią byłby Kol, ale sama nie wiem. Krucho z czasem, a jednak zależy mi by skończyć ten blog. Hm... może w wakacje? Zobaczymy. 

Nie zanudzam Was już bardziej. Zostawiam was z tym badziewiem. 
Pozdrawiam, do usłyszenia! 

inspiracja

Czułam okropny ból głowy, ramiona odmawiały mi posłuszeństwa, nadgarstki piekły żywym ogniem, każdy, najmniejszy ruch sprawiał mi ogromny ból. Powoli rozejrzałam się. Znajdowałam się w lochu, dłonie miałam związane jakimiś ohydnymi, starymi linami, które paliły mi skórę. Naprzeciwko mnie na ścianie zamieszczona była drewniana broń – włócznie, kije, kołki… To było miejsce do znęcania się nad wampirami. Czułam  w powietrzu zapach werbeny, stąd ten ból i otępienie.

-Dzień dobry, księżniczko – dopiero teraz zobaczyłam siedzącego w kącie mężczyznę. Czarne, długie przetłuszczone włosy okalały jego twarz. Ciemne, zimne oczy z nienawiścią przyglądały mi się. Powoli podniósł się z krzesła, aby podejść do ściany z narzędziami tortur – widzisz, musimy poczekać aż pierwotni raczą obdarować mnie tym czego pragnę, w tym czasie zabawimy się – uśmiechnął się lubieżnie, w dłoni trzymał długi kij. 

-Dlaczego pierwotni mają tu przyjść? – syknęłam. Wiedziałam już, że umrę. Dlaczego niby Klaus, Kol albo Rebekah mieli się tutaj pojawić? Nie byli mi nic winni, nie widzieliśmy się od tylu lat. To wystarczająco długi czas, aby zapomnieć o kimś. Jedyną osobą, na którą mogłam liczyć to Elijah, ale nawet nie ma go w Mystic Falls.

- To dosyć oczywiste, nie sądzisz? Klaus i Kol są w tobie bezapelacyjnie zakochani, choć w sumie nie wiem co w tobie widzą – odparł, a następnie zamachnął się. Z dużą siłą kij uderzył w moje ciało. Słyszałam jak pękła mi kość w ramieniu.

-Może kiedyś coś między nami było, ale to wszystko wydarzyło się dawno temu! – krzyknęłam – nikt się nie pojawi, nie liczę się dla nich – dodałam nieco ciszej.

-Sprawdzimy. – kolejny cios, tym razem w podbrzusze.

Mimowolnie  skuliłam się. Teraz bez słowa wymierzał ciosy, coraz to silniejsze.  Nie wiem ile to trwało. Moja skóra zaczęła pękać, a krew powoli spływała na posadzkę. Świat powoli oddalał się ode mnie, zamieniał się w ciemną plamę.

-Zostało im jakieś 40 godzin. Jeżeli cię nie uratują to zginiesz i tyle. Pozwól, że przedstawię ci Nicka. – usłyszałam delikatne warknięcie – jest wilkołakiem, pozwól że cię ugryzie…

***

-Musimy coś zrobić, nie możemy tak siedzieć bezczynie! –krzyczała Rebekah. Po jej twarzy leniwie toczyły się okrągłe, ciężkie łzy.

- Postaram się ją namierzyć… już kilka razy mi się udawało, na ogół sprawdzałem cały świat, teraz jestem pewien, że jest blisko Mystic Falls – odparł spokojnie Elijah, jego palce zwinnie przesuwały się po ekranie telefonu.

-Skąd pewność, że jest tutaj? – syknęła blondynka.

- To proste, musi być tutaj, bo ten popapraniec sprawdza co robimy – wtrącił Klaus. Niesamowicie szybko wstał z krzesła i zaczął przechodzić się w tą i z powrotem po całym pokoju.

- I to od jakiegoś czasu – dodał Elijah.

- TO ZRÓBMY COŚ!

-Rebekah, proszę uspokój się. Wrzaskiem niewiele zdziałasz. Daj pomyśleć! – syknął niebieskooki. Przeczesał dłonią, niesforne włosy i skrzywił się.

- Czy ona się zmieniła? – Kol, powoli odwrócił się od okna i spojrzał na Elijah’a. Po chwili pozostała dwójka również przeniosła wzrok na najstarszego z rodu – czy ona zmieniła się od tego czasu? – powtórzył swoje pytanie.

-Kol, pytasz czy tęskniła za tobą, za wami? Tak. Mimo, że zakazem jej mówić o was, zmusiłem ją by każde wspomnienie z wami schowała w najciemniejsze zakamarki swojej duszy. Nie mogłem pozwolić by spotkała ją krzywda… wystarczyło, że wymieniła z Klausem kilka zdań, a widzisz co się dzieję – syknął.

-Może gdybyś pozwolił nam ją chronić – zaczęła Rebekah.

-CHRONIĆ? O czym ty mówisz… Po paru latach znudzilibyście się nią! Wpadlibyście na jakiś debilny pomysł albo wy byście ją zabili, albo jakiś popapraniec – Elijah mimowolnie uniósł się. Zaczął krzyczeć. -Zacznijmy działać.  Robi się ciemno – przerwał Kol. Z jego twarzy jak nigdy, tym razem nie dało się nic wyczytać. Wyglądał na opanowanego, ale to było wprost niemożliwe. Każde z nich miał ochotę roznieść tą wioskę w drobny pył, zniszczyć wszystko.

- Puk puk. Jeremy kolacja! – krzyknął Klaus. Drzwi domu Gilbertów otworzyły się powoli.

-Bierz broń i morduj po kolei – dodała Rebekah.

Przed wiktoriańskim domem stała zgraja ludzi w różnym wieku, byli dopiero co przemienionymi wampirami stojącymi w kolejce do zabicia. Trójka pierwotnych stanęła na ganku, opierając się nonszalancko o barierkę.

-Oszaleliście – syknęła Elena.

- Potrzebujemy mapy, dzisiaj…

***

Drewniany kołek powoli wbijany w mój brzuch.  Pragnienie śmierci jakie ogarniało moje ciało. Kaszel, wirowanie w głowie jako dodatkowe objawy spowodowane przez ugryzienie wilkołaka. Liczyłam tylko, że szybko minię te 40 godzin, a następnie bezceremonialnie mnie zabiją. Błagam, Boże... jeżeli istniejesz, oszczędź mi niepotrzebnego bólu.

-Panie, zaczęli działanie – usłyszałam młody, chłopięcy głos. Nie miałam siły podnieść chociaż o cal głowy. Była zbyt ciężka, jakby z ołowiu.

-To fantastycznie, widzisz królewno, jednak nadal cię kochają.

Niemożliwe, nie mogli mnie kochać. Jak mnie znajdą? Sama nie wiem gdzie jestem. Wszystko mnie boli. Nie wiem ile wytrzymam, poza tym… ugryzienie przez wilkołaka jest niewyleczalne  i tak umrę. Parę godzin w tą czy we tą, nie zrobią mi różnicy, albo zrobią. Wystarczy dodatkowe kilka sekund, a zobaczę Kola, Klausa, Rebekę i Elijah’a. Wytłumaczę im wszystko, wyjaśnię, że ich nadal kocham, że są dla mnie ważni mimo tych lat.

Auuuu!

- Księżniczko, nie śpimy, cierpimy.