Rozdział dziewiąty.

Cześć!
Przepraszam, ale rozdział jest dzisiaj naprawdę bez polotu. Jakoś ostatnio tracę wenę, może dlatego że TVD ma przerwę w emisji, a i pewnie dlatego, że Kol Mikaelson już nie żyję. Wiem, że bardzo pragniecie jakieś rozczulającej sceny z wyżej wymienionym bohaterem i postaram się, ale to jeszcze nie dzisiaj.  Może w następnym! Przepraszam (?) Mam nadzieję, że wybaczycie, bo znów jest go tak mało. W ogóle to opowiadanie miało zupełnie inaczej wyglądać, ale już trudno. Bardzo, bardzo powoli zbliżamy się do kulminacyjnego momentu i końca, który mam w głowie, więc jest dobrze.
Jak skończę pisać tego bloga, zacznę publikować rozdziały na tym drugim. Jakoś nie potrafię prowadzić dwóch blogów w jednym czasie. ;/

Pozdrawiam.

 

Ten Pan to tak na pocieszenie..:) PS. TEŻ TAK UMIEM! 

 

W ogóle zapomniałam się pochwalić!  Wygrałam konkurs autorstwa Szklanka Mleka. Tutaj można przeczytać treść opowiadania jakie napisałam - główny bohater to Elijah, więc jego fanki zapraszam. Dobra, a teraz w końcu czas na rozdział. Hahaha.

 

Inspiracja

Kruczoczarne niesforne kosmyki włosów wpadały do jego ciemnych jak smoła oczu, które na mój widok zapłonęły uroczym podnieceniem. Śniada cera, męskie kości policzkowe, zgrabne ciało i oczywiście pełne, gotowe do pocałunków usta. Freddie! Och w latach 20. Mieliśmy kilka miłych chwil, które było trudno zapomnieć.

- Co tu robisz? – zapytałam, obejmując go po przyjacielsku.

-Myślałem, że już nigdy cię nie zobaczę! – odparł, nie wypuszczając mnie ze swoich objęć – witaj w moim domu.

-Domu? Jesteś gospodarzem tego… bankietu? – zapytałam, rozejrzawszy się uprzednio.

-Tak jakby – odparł zmieszany- mogę prosić do tańca.

Nim się obejrzałam, staliśmy już na środku parkietu. Poczułam jego ciepłe dłonie na swoich biodrach, a nogi same wykonywały odpowiednie kroki. Delikatnie oparła głowę o jego twardy, umięśniony bark. Jak dobrze, że był tutaj Freddie. W końcu nie czułam się jak ostatnia debilka, spędzająca wieczór z przyjacielem, który nie ośmielił się odmówić. Wiedziałam przecież, że Elijah miał plany na dzisiaj, w ogóle, nie miało go tutaj być a jednak… zrobił to dla mnie.

- Prawdziwego gospodarza dopiero poznasz – zaczął Freddie – jest niesamowity. Nigdy nie widziałem osoby, aż tak silnej. – zachwycił się.

- Co masz na myśli? Nikt nie jest silniejszy od pierwotnych – syknęłam, znudzona.

-Jest. Rafael Santana. Koleś jest połączeniem wampira z… - nagle przerwał.

Zaciekawiona uniosłam głowę spoglądając na przyjaciela. Wyglądał jakby się zastanawiał, a po chwili rozejrzał się dookoła szukając jakiś bezczelnych podsłuchiwaczy. Następnie bardzo powoli opuścił wzrok na mnie. Zastała w nim jakaś dziwna, trudna do określenia zmiana, której nie mogłam do końca zidentyfikować.

-Chodź – pociągnął mnie za rękę w kierunku wyjścia na taras.

Kątem oka zauważyłam zdezorientowaną minę Elijah’a. Jednak szybkim kiwnięciem głowy uspokoiłam go. W pewnym stopniu ufałam Freddiemu, a gdyby nawet odbiłoby mu cóż… byłam silniejsza, bo przecież to ja go przemieniłam.

Nim się obejrzałam, delikatny, letni podmuch wiatru musnął moją twarz. Zapach róż i piwonii drażnił moje nozdrza. Przystanęliśmy na środku ogrodu. Muzyka z salonu cicho dobiegała do mych uszu. W końcu mogliśmy spokojnie porozmawiać. Freddie oparł się nonszalancko o stojący obok wielki konar drzewa. Tylko gwieździste niebo oświetlało nasze twarze. Gdyby zamiast Morgana stał tutaj Kol Mikaelson… Och, było to idealne miejsce na randkę.

-Posłuchaj, Rafael jest potężny – zaczął na nowo.

- W porządku, ale co mnie to. Nikt, zapewniam cię, nikt nie jest silniejszy niż rodzina Pierwotnych z Klausem na czele! – warknęłam. Przestało mi się to wszystko podobać.

Nagle ogród przestał być idealnym miejsce na randkę. Był przerażający, wiatr smagał mnie boleśnie, a Freddie nie był już tym ufnym, zakochanym we mnie chłopakiem z przedmieścia. Był potworem, który z obłędem przyglądał się mojej osobie.

-Rafael chcę zniszczyć rodzinę pierwotnych, a za moją pomoc moja siostra zyska lekarstwo na wampiryzm – odparł, mówił jak w letargu jakby był… zahipnotyzowany.

-Dziękuję Fredericku, możesz odejść.

Długie czarne, przetłuszczone włosy okalały bladą, nieznaną twarz. Jednak głos, który wydobył się z sinych warg wydawał się tak bardzo znajomy. Ciemne niczym bezdenna otchłań oczy przyglądały mi się z ciekawością. Granatowy garnitur, który mężczyzna miał na sobie, mimo dobrych chęci krawca wisiał na właścicielu jak na wieszaku.

-Moja droga Victorio, mam nadzieję, że mnie jeszcze pamiętasz – delikatny, ironiczny uśmiech zagościł na jego twarzy. Wtedy zrozumiałam.

-To ty – chciałam uciec, wtulić się w Klausa, powiedzieć mu, że ten psychol tutaj stoi, pragnęłam jego śmierci, ale nie mogłam. Nie potrafiłam ruszyć nawet palcem. Stałam sparaliżowana.

-Wiesz to cudowne widzieć ciebie na moim przyjęciu. Do tego przybyłaś w tak wyborowym towarzystwie. Czyżbyś przypadkiem nie mówiła, że pierwotni już cię nie kochają? – podszedł do mnie, stając przede mną. Między jego ohydną, oszpeconą twarzą a moją dzieliło parę nic nieznaczących centymetrów. Nagle zamachnął się, dzieląc mnie w twarz. Poczułam chłód mokrej od rosy trawy oraz piekący ból w prawej części twarzy.

- To cudowne. Móc zabić was wszystkich – zaśmiał się złowrogo. Mimowolnie skuliłam się, bojąc kolejnego ciosu. – zapewne chcesz wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi, prawda? Droga Victorio, zdradzę ci swój plan tylko dlatego, że nic nie możesz zrobić ani ty, ani twoi śmieszni przyjaciele. Wszystko opiera się na zemście…

-Nic ci nie zrobiłam – jęknęłam.

-Och, kochanie… oczywiście, ty nic, ale twój przyjaciel Klaus Mikaelson, zniszczył mi rodzinę. Widzisz, wy kobiety potraficie stać się dla nas całym światem, właśnie tym była dla mnie moja ukochana Nicolette. Jednak twój pierwotny zabił ją i mojego syna, a teraz ja zabiję każdą osobę, która miała dla niego jakieś znaczenie. Zacznę od tej śmiesznej blondyneczki, Rebeki, potem wasz miłościwy Elijah… - uśmiechnął się zbereźnie.

Kol, chce zabić Kol’a.

-Tak, kochana Kol Mikaelson zginie, a wraz z nim i ty. Biedny Klaus, z pewnością będzie się wił z przerażenia, wściekłości, a nic nie będzie mógł zrobić.

-Zabijając pierwotnych zginiesz i ty! – syknęłam. W końcu mogłam się ruszyć.

-Nie jestem tylko wampirem by ginąc wraz z nimi…