Rozdział ósmy

Wiem, jestem okropna.. Nie było mnie prawie dwa miesiące, zniknęłam tak bez słowa, ale naprawdę miałam trudny okres w życiu, jednak już jest w porządku i obiecuję rozdziały będą pojawiać się regularnie tutaj jak i na drugim blogu. 
Wiem, że Was zaniedbałam. Nie czytałam regularnie Waszych opowiadań, ale jestem w trakcie nadrabiania. Jak będę musiała zarwę całą noc by dokończyć i skomentować aktualne posty. 
Tymczasem zostawiam Was z tym. Uprzedzam, szału nie ma, ale następne rozdziały powinny być nieco lepsze. 

 Pozdrawiam i do napisania. 

inspiracja.

Zakupy to była ostatnia rzecz na jaką w tym momencie miałam ochotę. Marzyłam o powrocie do domu, leżeniu godzinami w łóżku i gapieniu się w sufit, czy to coś dziwnego? Niestety, Rebekah widząc mnie w nie najlepszym stanie, poczuła się zobowiązana do uczynienia mnie szczęśliwszą. Żałowałam tylko, że robiłyśmy akurat te rzeczy, które lubi owa blondynka.

- Przymierz tą sukienkę – podała mi jedwabny strój, który nadawał się na jakiś bankiet.

-Po co mi to? Gdzie ja w tym wyjdę? – zapytałam, przyglądając się tkaninie.

-Na dzisiejszy bal wydawany przez rodzinę Stones, zaproszenie przyszło wczoraj wieczorem – odpowiedziała spokojnie wampirzyca.

-Przepraszam, ale to chyba niezbyt grzecznie zapraszać gości na ostatni moment.

-Tak, ale oni wczoraj się wprowadzili – odparła, nie patrząc na mnie. Dziewczyna zawzięcie poszukiwały jakiś innych, na pewno bardzo drogich kreacji znajdujących się na wieszakach.

Cicho westchnęłam i bez zbędnych słów weszłam do przymierzalni. Nie było sensu kłócić się z blondynką, w tej kwestii była tak strasznie uparta. W sumie nie dziwię jej się, przez własnego brata kilka lat spędziła w trumnie ze sztyletem w piersi,  a przez całe wampirze życie otoczona była czwórką, zwariowanych, nieobliczalnych facetów. Mimo wszystko, byli rodziną, może kłócili się, mieli odmienne zdanie, a Klaus lubił pozostałą czwórkę wsadzać od czasu do czasu do trumny ( Rebekah, po drodze do sklepu opowiedziała mi o tym makabrycznym hobby hybrydy), ale kochali się i każdy był skłonny oddać za drugiego życie. Żałowałam, że odwróciłam się od mojej rodziny, ale nie mogłabym chyba przemienić własnego rodzeństwo w wampiry, pomimo pozytywnych cech życia jako krwiopijca, chyba wolałabym być człowiekiem.

„Och, kłamiesz! Podoba ci się bycie wampirem, tyle że Kol wolał cię jako człowieka!” – warknęło moje sumienie, cóż… najgorsze było to, że miało racje. Nie przeszkadzało mi żywienie się ludzką krwią, lubiłam swoje wampirze ciało – nie tyłam, nie starzałam się i najważniejsze – żyję od tylu lat. Nie martwię się chorobami, brakiem środków do życia czy zwykłą nudą i monotonią. Będąc młodym, zawsze stoisz przed wyborem – świat stoi przed tobą otworem. Do czasu…

Niechętnie przejrzałam się w lustrze i jeszcze z większym grymasem na twarzy musiałam przyznać, że ta sukienka pasowała do mnie. Rebekah jakby czytając w moich myślach, weszła do przymierzalni, oglądając kreacje z każdej strony.

-Jest dobrze – szepnęłam, przyglądając się w lustrze, jak blondynka krytycznie ocenia każdy cal mojego ciała ozdobionego tą jedwabno - koronkową sukienką. – Znasz tą rodzinę, która organizuję tą imprezę? – dodałam po chwili ciszy.

-Kojarzę, młode rodzeństwo wampirów. Przyszli wręczyć nam zaproszenie. Ta młoda wampirzyca jak zobaczyła Kola, to chyba z wrażenia prawie się posikała  –prychnęła, rozbawiona – Dobrze, wyglądasz.

Niechętnie przytaknęłam, ponownie kierując wzrok do lustra. Kilka razy przygładziłam tkaninę, przyglądając się jej z każdej strony. Po chwili dodarły do mnie słowa towarzyszki. Czyżby ta dziewczyna i Kol… czy mógł się z nią przespać? Może pod wpływem tych lat, znalazł sobie kogoś innego, albo żył zmieniając dziewczyny jak rękawiczki?! Ja naiwnie wierzyłam, że może jednak mnie kocha… Głupia!

-Wszystko w porządku? – pierwotna, przyglądała mi się z zaciekawieniem i troską.

Dopiero teraz zauważyłam, że wydłużyły mi się zęby, a oczy przybrały morderczy odcień. Dłonie zacisnęłam w pieści, gotowa do mordu. Momentalnie na jej słowa, schowałam kły i delikatnie uśmiechnęłam się, niemo przytakując. Chciałam wrócić do domu, zobaczyć go, porozmawiać, wytłumaczyć jak bardzo go kocham, ale co z Klausem? Cholera jasna! Znów wpadam w ten chory, wręcz popierdolony trójkąt. OPANUJ SIĘ! MASZ  JUŻ JEDNEGO PIERWOTNEGO, WYSTARCZY!

Moja dusza krzyczała, wrząc w środku.

Nagle zabrzmiał sklepowy dzwonek. Ktoś wszedł do środka. Wampirzyce – od razu poczułam ten mdły, słodki zapach, który mógł świadczyć o nieśmiertelnych istotach.

-Naprawdę idziesz z Klausem na to przyjęcie? – niechętnie zwróciłam uwagę na słowa jednej z dziewcząt. Na imię chłopaka, mimowolnie moje serce szybciej zabiło.

-Doskonale wiesz, że muszę! – syknęła druga – obiecałam mu, poza tym Tyler mnie zostawił. Z kim mam iść? Stefan chcę bym dowiedziała się o co chodzi z tamtą dziewczyną. Jak inaczej to wyciągnę z Klausa?

Spojrzałam na Rebekę, która tak jak ja przysłuchiwała się rozmowie, nieświadomych dziewczyn. Cicho prychnęłam – świetnie Klaus się mną zabawił. Ma tutaj jakąś dziewczynę, czy coś. Ten dzień jest coraz bardziej ekscytujący.

Odsunęłam kotarę zasłaniającą mnie przed światem i wyszłam z przymierzalni. Dwie dziewczyny stały przy wieszakach z sukniami balowymi. Obie bardzo ładne, o regularnych rysach twarzy, powabnych figurach. Nastolatka stojąca bliżej mnie miała długie blond włosy, które z gracją opadały na jej plecy, delikatnie falując. Druga natomiast, miała proste jak struna, brązowe włosy oraz ciemną karnacje. Chwila, chwila czy to jest Katherine?! Nie, nie możliwe. Klaus by ją już zabił. Z tego co pamiętam, uciekała przed nim.

-Ta blondyna to wielka miłość Klausa, oczywiście nim się pojawiłaś – Rebekah szepnęła mi tą informacje wprost do ucha – Witam, dziewczęta – syknęła, głośniej. Przed oczami stanęła mi wizja jak wyrywam obu serca, miażdżąc je w dłoniach. Tak bardzo pragnęłam ich śmierci.

Obie podskoczyły jak oparzone, spojrzały na nas. Blondynka zlustrowała mnie wzrokiem, zatrzymując wzrok na moich oczach. Niechętnie uśmiechnęłam się ironicznie.

-Victoria Black, chyba jeszcze się nie poznałyśmy – wyciągnęłam w ich kierunku dłoń.

-Caroline Forbes – przedstawiła się ta blond wywłoka – a to Elena Gilbert.

- Słyszałam, że wybierasz się z Nikolasem na to przyjęciopodobne wydarzenie – zwróciłam się do niebieskookiej.

-Tak, zaprosił mnie.

***

-Nie zamierzam tam wchodzić – warknęłam, siadając na chodniku przed domem Mikaelsonów.

-Nie wygłupiaj się ! – Rebekah jednym mocnym ruchem pociągnęła mnie za rękę tak bym wstała – Natychmiast do środka, nie zachowuj się jak zazdrośnica !

NIE JESTEM ZAZDROSNA – wrzałam w środku. Po prostu nie podobało mi się to, że nie miałam z kim iść na tą imprezę. Prychnęłam w myślach. Klaus ani tym bardziej Kol nie jest moją własnością. Mogą robić co chcą, chodzić z kim ich dusza zapragnie. Gówno mnie to obchodzi! Nie muszę się do nich odzywać, no i nie zamierzam. Zapewne na tym przyjęciu będzie parę osób, płci męskiej, które tak jak ja nie znaleźli towarzysza zabawy. Cholera.

-Jak się udały zakupy, skarbie? – Klaus, uśmiechnął się promiennie, z zamiarem pocałowania mnie. Zwinnym ruchem uciekłam przed jego ramionami.

-Idź się pieprzyć ze swoją Caroline – warknęłam.

Nie czekając na jego reakcje ruszyłam w kierunku swojego pokoju. Kol z uradowaną minął schodził ze właśnie ze  schodów, śmiejąc się cicho pod nosem. Zapewne słyszał moją zgryźliwą uwagę – cynik i manipulant! Mówił, że zawsze będzie mnie kochał – kłamca.

***

Czułeś się kiedyś jak niepotrzebny, nic nieznaczący przedmiot? Jak zabawka, która znudziła się dziecku i została rzucona na półkę, pozbawiając ją godności i resztki honoru. Co ja bredzę, lalki nie mają żadnych uczuć, więc nie można ich nich pozbawić, natomiast ja to zupełnie coś innego, a może nie?   Przecież oficjalnie zostałam zabawką, a nawet dziwką rodziny Mikaelson, pozbawioną szacunku oraz prawa głosu. Stałam się martwą marionetką w rękach pierwotnych.  Mimo wszystko sterczałam obok Elijah’a ubrana w jedwabną sukienkę, zakupioną dzisiejszego poranka. Niechętnie uśmiechałam się do otaczających nas ludzi, a nawet z co niektórymi witałam się, wymieniając kilka życzliwych zdań.

Sala bankietowa rodziny Stones była ogromna. Jasny parkiet lśnił nowością. Jeszcze było czuć nieprzyjemną woń, świeżo położonej kremowej farby na ścianach. Jak to zwykle bywa w takich miejscach, sufit ozdobiony był przepięknymi freskami, opowiadającymi jakoś historię. Niestety nie mogłam się temu bliżej przyjrzeć.

-Proszę cię, nie rób takiej urażonej miny – szepnął mi na ucho. Niechętnie przytaknęłam, wymuszając nieszczery uśmiech.

Mój wzrok mimowolnie skierował się  w kierunku Klausa, który opowiadał jakąś anegdotę swojej towarzyszce, która wyglądała olśniewająca, co musiałam przyznać z niechęcią. Czy byłam zazdrosna? Oczywiście, że tak! Jestem kobietą, a każda kobieta jest jak pies ogrodnika – sama nie weźmie, ale drugiemu też nie da! A tak blond wywłoka pojawia się i jeszcze z łaską zabiera mi tego pierwotnego! Co ona sobie do cholery wyobraża?! Warczałam w sobie, nie mogąc ukazać mojej nienawiści wśród takiej publiczności – na szczęście dla tej Barbie, gdyby nie to miejsce z pewnością leżałaby już zakopana głęboko w ziemi, pozbawiona serca.

-Victoria?! – usłyszałam za sobą męski, przyjemny baryton pełny niedowierzania. Niechętnie odwróciłam się w kierunku wydobywającego się głosu, krzywiąc się w lekkim grymasie. Co znowu?