Rozdział drugi.

Od dnia dzisiejszego zaczęły mi się ferie, w końcu! Bardzo przepraszam, że nie komentowałam od razu Waszych blogów, ale po prostu nie miałam czasu - w szkole miałam mnóstwo pracy, ach... szkoda gadać.
Co do opowiadania mam już napisane większość część, więc mogę Was zapewnić, że zbyt szybko się nie pożegnamy. ;)
Dobra, nie przedłużając  zapraszam do czytania.
Ach, jeszcze jedno - dziękuję Wam za te liczne komentarze! Nie spodziewałam się, raczej sądziłam, że będzie ich góra 2 - 3, a tu proszę 31! Naprawę, wielkie dzięki za tyle miłych, życzliwych słów.

inspiracja .

Letnie promienienie słońca gładziły moje blade, porcelanowe policzki. Mimowolnie po mojej twarzy zaczęły spływać gorzkie łzy. Żałowałam, że tu przyjechałam. Nie spędziłam tutaj nawet godziny, a nacierpiałam się więcej niż przez ostatnie sto lat. Powinnam zadzwonić do Elijah’a, powiedzieć co się stało, ale… nie miałam siły ruszyć się, podnieść ręki, wyciągnąć telefonu z kieszeni. Stałam jak idiotka, którą zresztą byłam, pod tą cholerną knajpą, cała zalana łzami. Bardzo rozsądnie. W głowie dodatkowo zaczęłam wymyślać coraz to nowsze wyzwiska pod adresem Klausa, a zarazem tak bardzo chciałam się do niego przytulić, wyjaśnić, że to nie moja wina, że to przecież on tak naprawdę nigdy mnie nie kochał, że dotarło to do mnie, zaraz po przemianie. Fuck…

-Przepraszam, czy mam do czynienia z panienką Black? – przede mną stanęła młoda dziewczyna, o wielkich, czekoladowych oczach, długich jasnych, platynowych włosach. Była na swój sposób ładna, ale zarazem wyglądała jakby najchętniej mnie zabiła.

-Tak, Victoria Black – odparłam, a następnie świat po prostu zgasł.

***

To co właśnie działo się było dla niego jak jakiś dziwny sen. Spotkał kogoś o kim nie śmiał już marzyć, bo jak marzyć, śnić o kimś kto nie żyje? Widział jej martwe ciało, kołek wbity prosto w serce. Łzy, które spływały po policzkach Rebeki, Kola jak nigdy milczące i załamanego, Elijah’a który wyglądał jakby dostał kijem bejsbolowym prosto w brzuch. Cała ich czwórka jednoczyła się przy niej, bez niej, bez młodej, uroczej, delikatnej Victorii ich rodzina oddalała się od siebie. Tracili serca, jakby pogrzebali je razem z tą rudowłosą istotą. Czy ją kochał? Odkąd pamiętał. Był śmiertelnie zakochany w zielonych, kocich oczach, w tym drobnym nosku, który otoczony był paroma piegami, uwielbiał jej duże, malinowe usta oraz długie, rude włosy.

-Kol, musimy znaleźć Elijah’a – odparł do słuchawki.

- Po co? On nie chce mieć z nami nic wspólnego – Kol, niechętnie westchnął do telefonu – coś jeszcze?

- Pamiętasz rok 1635?

-Klaus, o tym czasie mieliśmy nie rozmawiać – warknął.

-Za chwilę będę w domu, ale ten rok chyba na nowo jest aktualny!

Klaus powoli wyszedł z baru, nie oglądając się za Stefanem, który z nieukrytą ciekawością przyglądał się blondynowi. Mikaelson rozglądał się za dziewczyną, która kilka minut temu spotkał, jednak teraz nie było po niej żadnego śladu. Automatycznie zaczął się niepokoić. Mimo że minęło tyle lat, odezwały się w nim wszystkie uczucia, które tak skrupulatnie starał się ukryć gdzieś głęboko w sobie, na nowo zaczął się o nią martwić, na nowo zaczęło mu zależeć na jej kobiecym, szczupłym ciele, zaczął ją od nowa kochać…

Bez pukania wszedł do domu. Od razu skierował się do pomieszczenia, z którego dobiegały dźwięki podniesionych głosów. Gdy tylko przekroczył próg salonu, poczuł na swojej szyi ucisk pary, męskich dłoni.

-Elijah, cóż za niespodzianka – syknął.

-Gdzie ona jest!? – Warknął brunet.

-Kto?

-Victoria! Co jej zrobiłeś?! – krzyknął, ale jednocześnie odszedł kilka kroków od Klausa, przestając go dusić.

-Z tego co pamiętam to ona nie żyję od hm… jakiś trzystu siedemdziesięciu ośmiu lat? Więc co do cholery mogłem jej zrobić… no chyba, że faktycznie dziewczyna, którą spotkałem w Grillu to nasza urocza znajoma, ale wtedy musiałbyś wytłumaczyć nam, dlatego przeżyła z kołkiem w sercu tyle lat? Bracie, słuchamy – Klaus uśmiechnął się zwycięsko.

-Chcecie mi powiedzieć, że TA Victoria Black żyję? – zapytał z niedowierzaniem Kol.

-Tak i miała się całkiem dobrze, dopóki nie natrafiła na was – syknął Elijah. Wciąż wykręcał czyjś numer w telefonie. – Gdzie ona jest?

Nagle do salonu weszła niska, drobna blondynka, jej włosy były niemalże platynowe. Spojrzała na Klausa swoimi wielkimi czekoladowymi oczami i uśmiechnęła się ironicznie.

-Mój pan ma to czego szukacie. Macie 48 godzin, aby przynieść mojemu panu mapę do grobu Silasa, a jak nie to wasz rudowłosy cukiereczek zginie w katuszach. – po wypowiedzeniu słów, w jej ręce znalazł się drewniany kołek, nie minęła sekunda, a przebiła nim swoje serce.