Rozdział pierwszy

Witam wszystkich na tym blogu po raz pierwszy i mam nadzieję, że nie ostatni. Tym razem stwierdziłam, że nie ma sensu pisać prologu - na ogół nic nie wnoszą i nie są powiązane z opowiadaniem (często tak jest). Hm... fabuła tego opowiadania kręci się wokół serialu TVD, mam nadzieję, że wam się spodoba i będzie czytać. 

Miłej lekturki, misiaczki..;) 

inspiracja

Świat nigdy do końca nie układał się po mojej myśli. Wiele pragnień, które rodziły się w mojej głowie nie spełniło się. Jednak jedno marzenie, które posiadam od niecałych czterystu lat nie zmieniło się – chciałabym zrozumieć czym jest m i ł o ś ć. Nie ta fizyczna (och, wielokrotnie jej zaznałam), chodzi mi o tą prawdziwą, duchową. Uczucie, które sprawia, że w twym brzuchu rodzi się nagle milion szalejących motyli, ziemia zaczyna wirować, a czas staje w miejscu kiedy zatapiasz się w oczach tej drugiej osoby.

Och, chciałabym zaznać miłości, tej szalonej, pierwotnej namiętności. Poczuć nadmiar uczuć, zachłysnąć się tym – zwariować dla jednej osoby. Niestety, żyję już niecałe czterystu lat, poznałam mężczyzn różnej rasy, kultury – jedni bardziej inni mniej przystojni. Jednakże, nigdy ale to nigdy nie mogłam wydusić z siebie tych pięknych słów: „Kocham Cię”. Dlaczego? Nie wiem. Może po prostu nie potrafię kochać? Może jestem tylko zwykłym, nic nie znaczącym krwiopijcą, który odczuwa tylko pierwotne potrzeby – najeść się i od czasu do czasu zabawić, tyle że wtedy nie potrzebowałabym przyjaciół, a dokładnie jednego. Odkąd pamiętam Elijah był zawsze przy mnie, poznałam go zanim stałam się wampirem, był kimś kto brał udział w mojej przemianie. Nie chciałam go stracić.

Elijah…

Właśnie z jego powodu, wyruszyłam z rozrywkowego Amsterdamu, przeleciałam pół świata, aby znaleźć się w tym małym miasteczku – Mystic Falls. Stosunkowo niedawno, dowiedziałam się, że właśnie w tej malutkiej, zatęchłej dziurze pojawił się mój najwspanialszy, jedyny przyjaciel. Nie zwlekałam zbyt długo – wsiadłam do samolotu i jestem.

Niezgrabnie poprawiłam niesforny rudy kosmyk włosów, który wpadał wprost w duże, zielone oczy. Wyprostowałam się i ruszyłam w kierunku centrum lub jakiegoś rynku. W sumie to po prostu szłam przed siebie.

Przeszłam ze dwa kilometry nim zobaczyłam małe, wiktoriańskie domy postawione w niedużej  odległości. Niestety, świadomość, że znajdowali się tam ludzie, sprawiła, że musiałam zwolnić i powoli, ludzkim tempem kierować się wprost przed siebie.

Cudownie byłoby spotkać jakiegoś znajomego wampira, w ogóle wampira. Jemu można by było zadać pytanie – gdzie mieszka cholernie silny pierwotny, bo przecież nie podejdę do jakiegoś nic niewartego człowieka, nawet nie wiedziałabym o co zapytać.

Zmieszana, zatopiona we własnych myślach, nawet nie zauważyłam jak dotarłam na malutki rynek zbudowany według średniowiecznych norm. Oczywiście miejscem, które powinno rzucać się w oczy zaraz po kościele i ratuszu była karczma. Stary bar, znajdował się tuż przed moimi oczami.

„Grill” coś mi to mówiło, a może nie? Nieistotne. Niezdarnie wtargnęłam do środka z zamiarem napicia się czegoś… wykwintnego.

-Victoria?! Boże, dziewczyno co tutaj robisz? – od razu rozpoznałam ten głos, miły, męski baryton, który zawsze sprawiał mi mnóstwo przyjemności i dodawał otuchy. Nie musiałam się odwracać, by wiedzieć, że to właśnie on.

-Stefan Salvatore, jak miło. Kupa lat – uśmiechnęłam się, delikatnie – nie wiedziałam, że tutaj pomieszkujesz.

-Jesteś ostatnią osobą jakiej bym się tutaj spodziewał. Z tego co pamiętam uwielbiasz imprezy i miasta, które nie zasypiają nocą. Poza tym, kiedy wróciłaś z Europy?

-Spodziewałam się, że jako dżentelmen zaprosisz mnie na drinka… widzę, że małe miasteczka niszczą ludzi – odparłam, udając zdegustowanie.

Lubiłam braci Salvatore, byli całkowitym przeciwieństwem, kłócili się ciągle, ale obaj oddali by za siebie życie. Poza tym miałem nieodparte wrażenie, że kiedyś już spotkałam podobną dwójkę, tyle że chyba nie chciałam już ich sobie przypominać. Czasami lepiej
  z a p o m n i e ć.

-Wybacz, gdzie moje maniery – chłopak zabawnie uniósł brwi – czego się pani napije?

-Poproszę gin z tonikiem.

Po paru minutach wspominaliśmy stare czasy, nasze imprezy, pijackie uniesienia. Tak, wtedy oboje pragnęliśmy wyzbyć się wszystkich uczuć, jednakże ten uroczy chłopak o zielono – brązowych oczach i ciemnych blond włosach przesadził, zamienił się w Kubę Rozpruwacza, zamiast się bawić, upijać krew poddańczych ludzi on po prostu mordował.

-Nie powiedziałaś mi co cię tutaj sprowadza – spojrzał na mnie przenikliwie, upijając łyk swojego drinka. Zrobiłam to samo.

- Elijah, podobno tutaj jest – odparłam, czekając na jego reakcje.

Na imię mojego przyjaciela, Stefan nieco spiął się, jednak nie wyglądał na całkowicie zdezorientowanego, to znaczyło, że mój pierwotny tutaj jest bądź był.

- Do cholery, przecież Ty nie żyjesz!

Mimowolnie odwróciłam się w kierunku wejściowych drzwi. Milion wspomnień, które zaczęły tłoczyć się w mojej głowie, przemijające obrazy, o których starałam się zapomnieć dokładnie przez trzysta siedemdziesiąt ośiem lat siedem miesięcy pięć godzin trzydzieści pięć sekund. Ja i on, a potem… o matko. STOP, STOP! Nie chcę o tym myśleć, nie chcę do tego wracać – chcę uciec ponownie przed przeszłością.

-Klaus…

Niewiele się zmienił odkąd ostatni raz go widziałam. Lekki, kilkudniowy zarost, piękne, niebieskie oczy, w których kiedyś widziałam miłość, cierpienie, a zarazem pragnienie. Był zawsze wielką sprzecznością. Nawet teraz po tylu latach ma tę samą minę, grymas, świadczący o jego zdegustowaniu a zarazem zdziwieniu. Klaus, osoba którą z pewnością kochałam. Tak, jednak kiedyś, bardzo dawno temu, potrafiłam kochać.

- Victoria… jak? – zapytał, niepewnie.

- ja… Klaus. Nie wiem jak, po prostu… obudziłam się, a przy mnie był tylko Elijah – przerwałam na chwilę, próbując odpowiednio dobrać słowa. Nie mogłam wzbudzić w nim poczucia winy, nie mógł usłyszeć w moim głosie żalu jakim darzyłam go, od tamtego dnia.

-Widziałem twoje martwe ciało. Elijah, powiedział, że widział twoją śmierć, nie mógł nic zrobić…

- Nie masz pojęcia jakie to było trudne, nagle stracić najbliższe osoby. Ja… - przymknęłam oczy, a w moje ciało stopniowo wlewało się cierpienie tamtych dni. Widok Klausa wszystko przypomniał, uciekanie, rozpacz, stratę i… Kola.

- Myślisz, że nam było łatwo? Widziałem twoje ciało w sercu miałaś kołek. Kol… on… do tej pory nie może się z tym pogodzić.

-Kol… on też tu jest? – Klaus cicho się zaśmiał.

- Przyjechałaś przecież dla niego, prawda?! – warknął.

 -Nie, nie wiedziałam, że tu jesteście. Przyjechałam dla Elijah’a.  Gdybym wiedziała, że cała rodzina pierwotnych zebrała się w tym miejscu, znalazłabym się z pewnością po drugiej stronie kuli ziemskiej! – syknęłam. Nie zamierzałam, nie mogłam dalej patrzeć w jego oczy. Z każdą sekundą przypominały mi się te uczucia, którymi go darzyłam. Czy kochałam Klausa? Kiedyś, kiedy byłam jeszcze człowiekiem, kochałam go bardzo, ale teraz… po tylu latach walki z przeszłością. Nie mogłam znów wchodzić w to irracjonalne, błędne koło.

Wyszłam nie żegnając się z nim ani ze Stefanem, który uważnie przysłuchiwał się naszej rozmowie. Jeżeli zobaczę Elijah’a to go zabiję!