Rozdział siódmy.

Witam!
Cóż nie wiem czy przepraszać, za to że tak długo nie publikowałam, ale w sumie nie jest aż tak tragicznie, prawda? Zaraz święta i będzie chwila oddechu, bo ostatnio nie mam czasu nawet się podrapać po łokciu, taka masakra w szkole, że nie wiem z czego się uczyć. ;)
Chciałabym poinformować, że TUTAJ pojawił się w końcu prolog - przepraszam za opóźnienie, ale po pierwsze zmieniłam koncepcje całego bloga (spokojnie - Kol dalej jest głównym bohaterem), po drugie czekam z niecierpliwością na szablon od najlepszej szabloniarki w całej blogosferze.

Pozdrawiam i do napisania!

Niech Wam jajeczko dobrze smakuje,
bogaty zajączek uśmiechem czaruje.
Mały kurczaczek spełni marzenia,
wiary, radości, miłości, spełnienia.

Życzymy z moim misiem/królisiem (?)

inspiracja

Czarne, terenowe auto wjechało na podjazd przestronnego domu, zbudowanego na kształt kwadratu. Czerwono – pomarańczowa cegła  mieniła się delikatnie pod letnimi promieniami wschodzącego słońca, co dawało złudne wrażenie, że owy budynek się świeci. Nagle duże, dębowe drzwi otworzyły się z impetem, a moim oczom ukazała się wysoka, oburzona blondynka. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak zatroskana matka, która z jeden strony cieszyła się, że jej pociechy wróciły całe i zdrowe do domu, z drugiej musiała wymierzyć im karę.

-Cześć Rebekah – uśmiechnęłam się do niej czule, chciałam dać jej do zrozumienia, że szykuję się między nami rozmowa, której nie mogę odbyć z Elijah’em.

-Hej, wchodźcie i może połóżcie się do łóżka, wyglądacie jakbyście spali w aucie – powiedziała, przyglądając nam się z uwagą. Niechętnie, powolnie wlokłam się w kierunku blondynki, jednak Klaus chwycił mnie za rękę i delikatnie wciągnął do domu. Odniosłam nieodparte wrażenie, że chciał  pokazać, że łączy nas c o ś. Rebekah najwyraźniej zrozumiało to tak samo jak ja. Dziewczyna uniosła prawą brew nieznacznie do góry, z zaciekawieniem przyglądając się swojemu bratu.

-Klaus, pozwól, że w końcu ja się nią zajmę, a ty idź już – syknęła, machając na niego ręką, jak na  jakiegoś nieznośnego robaka. Chłopak tylko nieznacznie się uśmiechnął, pośpiesznie oddalając się do swojego pokoju. – Mała, natychmiast siadaj i opowiadaj co się wydarzyło. – wskazała kanapę, na której usiadła tuż obok mnie.

Pokrótce opowiedziałam jej wydarzenia z wczorajszego wieczoru, nie oszczędzając jej nieszczęsnych faktów, które wydarzyły się  po wypiciu kilku litrów wódki. Wampirzyca w skupieniu wyłapywała każde słowa, w odpowiednich momentach wzdycha z oburzenia lub z zachwytu. Byłam jej za to wdzięczna, miałam wrażenie, że interesuje ją to co do niej mówiłam i razem ze mną przeżywała to na nowo.

-Czyli zdecydowałaś, wybrałaś Klausa. Kilka stuleci wcześniej miałaś z tym o wiele większy problem –  odparła, uśmiechając się do siebie, jednak gdy jej wzrok ponownie padł na mnie, jej mina diametralnie się zmieniła – kochasz Kola?

-Czy to ważne? Kol nie rozmawia ze mną, a Nik jest mną oczarowany i chce spędzać ze mną czas to chyba dobrze, no nie? – zapytałam, sama nie wierząc w to co mówię.

 Uwielbiałam Klausa był cudowny, romantyczny, ale też potrafił być zwierzęcy i niebezpieczny. Myślę, że uczucia moje nie zmieniły się jakoś szczególnie do niego, pytanie jest czy nie chciałam po prostu bardziej jego brata.

-Hej mała, wyglądasz strasznie – Elijah pojawił się z nikąd, uśmiechając się ironicznie.

-Cześć wielki, wyglądasz zadziwiająco dobrze – odparłam – kurczę, to było miłe.  

- Połóż się, wyglądasz niemrawo – spojrzał na mnie przenikliwe – jakbyś dopiero co uprawiała seks. Mój pokój jest za blisko Kola, tam było cicho, więc… Klaus.

-Doktor House może pozazdrościć twojej zdolności szybkiej dedukcji – syknęłam. Starałam się wstać z gracją, co średnio mi wyszło, jednak nie odwracając się za siebie ruszyłam po schodach do swojego pokoju. Słyszałam za sobą głośne śmiechy moich przyjaciół.

***

Młoda dziewczyna siedziała samotnie na skraju wioski tuż przy brzegu lokalnego jeziora. Księżyc wzbił się wysoko na niebie lekko oświetlając okolice. Jego kształt pięknie odbijał się w tafli wody. Zielonooka lubiła to miejsce szczególnie nocą. To było ich punkt schadzek. To tu się poznali, tu  pocałował ją po raz pierwszy. Dzisiaj brzeg tego jeziora znów miał być wyjątkowy – była w końcu gotowa. Chciała mu powiedzieć o swoich uczuciach, choć nie powinna, nie wypadało jej mówić tego, ale nigdy nie pasowała do tej epoki. Jej matka wciąż jej powtarzała: „Victoria to nie wypada! Zachowuj się jak na damę przystało!”, ale ona nie chciała być damą, ona chciała należeć tylko do niego.

Nawet nie usłyszała jak usiadł obok niej. Dopiero gdy poczuła jego obecność uśmiechnęła się. Niezdarnie zagarnęła niesforny kosmyk rudych włosów za ucho i uśmiechnęła się. Jak zwykle wyglądał czarująco. Ciemne, brązowe włosy uroczo zmierzwił wiatr. Duże czekoladowe oczy przyglądały jej się z dzikim pożądaniem ale i czułością, zgrabny nos, piękne, pełne usta, które stworzone były do całowania. Na tę myśl Victoria zarumieniła się uroczo, karcąc się w myślach, bo przecież nie wypadało tak myśleć o mężczyźnie.

-Rumienisz się – szepnął, przybliżając o kilka milimetrów swoją twarz. Poczuła przyjemny miętowy oddech, który przyjemnie drażnił jej nozdrza.

-Wydaję się, Panu – odparła, spuściła wzrok na czubek swych pantofli. Tak bardzo pragnęła być tutaj, ale teraz gdy siedział obok niej wątpiła. Co by ludzie pomyśleli widząc ją w środku nocy z tym tajemniczym mężczyzną tuż obok ciemnego lasu.

„Głupia” – skarciła siebie w myślach, pogłębiając wypieki na twarzy.

Kol Mikaelson zaśmiał się delikatnie, jego głos tak bardzo ją uspokajał. Wszelkie problemy przy nim znikały, choć tak naprawdę to on i jego brat byli jej głównym problemem. Owinęli ją sobie wokół palca.

Chłopak ponownie przybliżył się do niej, niepewnie chwycił jej podbródek i przesunął  tak by na niego spojrzała.  Jej zielone oczy nieśmiało przyglądały się jego twarzy by następnie zatopić się w czekoladowych oczach. Tak bardzo je uwielbiała. Było w nich wszystko, tylko w nich można było wyczytać co tak naprawdę czuł ten młodzieniec.

-Droga pani, chyba chciałaś mi coś powiedzieć – przekręcił zabawnie głowę jednocześnie unosząc prawą brew do góry.

-Och… - westchnęła, rumieniąc się. Mimowolnie wznów zwróciła swoją twarz w kierunku pantofli – tak, ja chciałam z panem porozmawiać –mówiła nawet na niego nie spojrzawszy.

-Słucham.

- Ja… - uniosła wzrok, patrząc na niego – Ja, chyba pana kocham – szepnęła.

Gdy tylko wypowiedziała te słowa, ukryła swą twarz w dłoniach, kręcąc z niedowierzaniem głową.

„Co ja sobie myślałam!?” – karciła się w myślach.  Była zawstydzona i zdezorientowana. Chciała uciec, spalić się ze wstydu.

-Victorio – Kol szepnął wprost w jej ucho, co spowodowało, że jej ciało mimowolnie zadrżało – ja ciebie kocham, na pewno.

Kol Mikaelson, wampir będący dwa pokoje dalej. Kochała go, wciąż. Mimo że jego wyznania były nieszczere, że unikał jej jak ognia, kiedyś był taki cudowny, romantyczny. Chciała jeszcze raz cofnąć się do tamtych czasów, znów poczuć jego ciało, zimno jego martwych ust. Kiedyś, gdy ją całował, były takie twarde niczym marmur, ale teraz… gdy ona też była wampirem  zapewne byłoby inaczej. Byłby ciepły.

- Vic, idziemy na zakupy – do jej pokoju wtargnęła Rebekah z ogromnym uśmiechem na twarzy – co się stało? -Na widok zapłakanej twarzy rudowłosej przyjaciółki podeszła niepewnie do łóżka na którym leżała wampirzyca i przytuliła się do niej.

-Nic, nic… wzięło mnie na wspomnienia. Odkąd spotkałam Klausa w ‘Mystic Grillu’ mam tak od czasu do czasu – odparła rudowłosa – to chodźmy na te zakupy.