Rozdział piąty.

Chciałam Was przeprosić za to, że tak późno komentuję Wasze posty, ale w tygodniu kompletnie nie mam czasu. Muszę przeprosić też za to poniżej; nudne jak flaki z olejem, ale następne dwa będą ciekawsze, skierowane dla fanek Klausa.! :) 

Pozdrawiam i do napisania.

inspiracja

Mój wzrok mimowolnie przeniósł się z rozgniewanego, zdegustowanego Klausa na Kola. Stał nonszalancko opierając się o kuchenny blat ze złożonymi na piersi rękoma. Miał lekko zmierzwione przez wiatr włosy, a jego czekoladowe oczy przyglądały mi się z zainteresowaniem. Trudno było stwierdzić co tak naprawdę czuł. Uśmiechał się delikatnie, raczej z wyższością, ironią niż szczerze. Miałam racje, chociaż po nim widać, że zawsze byłam traktowana jako zabawka pierwotnych. Jeszcze za czasów gdy płynęła we mnie ludzka krew mogłam być pożyteczna.

-Vic, ale my chcemy żebyś została – zaczęła powoli, niepewnie Rebekah.

- To miłe co mówisz, ale byłam tutaj niecałe pół dnia, a zostałam zamknięta w jakimś lochu…

-To nie jest rok 1634, więc proszę was dajcie jej spokój – wtrącił Elijah.

-Czy ona w ogóle nas pamięta? – zapytał Kol. Jego wyraz twarzy, postawa w ogóle się nie zmieniła. Stał taki zobojętniały, nawet na mnie nie spojrzał. Dlaczego mówił o mnie w trzeciej osobie!?

- Tak, Kol… pamiętam cię – syknęłam, ale on zignorował mnie.

- Czy jest ktoś kto mógłby wyjaśnić nam co tak naprawdę wydarzyło się 15 stycznia 1635 roku? – zapytał Klaus, kierując pytanie do mnie i Elijah’a.

-To proste zostałam przemieniona w wampira.

 Drobne płatki śniegu opadały powoli na ziemie tworząc białą pierzynę otulającą świat do snu. Słońce powoli zachodziło za horyzontem, żegnając swoimi ciepłymi promieniami drobną, rudowłosą dziewczynę stojącą nad brzegiem pięknego jeziora. Jej zielone, migdałowe oczy mimo niesamowitego pejzażu,  zawzięcie wyszukiwały kogoś po drugiej stronie zbiornika. Gdy go dostrzegła, na jej twarzy zagościł uroczy, dziecięcy uśmiech.

- Kol – szepnęła z czułością jego imię.

Chłopak uroczo przekrzywił głowę, a na jego twarzy zagościł nieco zadziorny uśmiech.

-Witaj pani –ujął jej dłoń, subtelnie ją całując – Mam nadzieję, że nie czekasz nazbyt długo?

- Och, nie – odparła, delikatnie rumieniąc się.

Młodzieniec chwycił dziewczynę za rękę. Powoli ruszył w kierunku pochłoniętego w ciemności lasu. Pociągnął rudowłosą tak aby podążyła za nim.

-Victorio, posłuchaj – chłopak zatrzymał się tuż nad skrajem lasu- myślę, że nadszedł czas.

-Czas na co? – zapytała naiwnie.

-Na twoją przemianę, od tygodnia daję ci moją krew  - odparł, jego dłonie niebezpiecznie przesunęły się wzdłuż jej karku. Chwycił jej szyję i delikatnie zaczął ją masować, jednocześnie wyszukiwał pod palcami tętnicy.

-Kol, ale ja chyba nie jestem gotowa – szepnęła, jednak on już jej nie słuchał. Nachylił się nad nią, delikatnie ujął jej twarz, a ich usta połączyły się ze sobą w uroczym, romantycznym pocałunku. Przez chwilę poczuła, że czas stanął w miejscu, że wszystko straciło jakikolwiek sens, liczył się tylko on tu i teraz. Czuła jego zimne, twarde wargi, które kochała ponad życie.

-Kocham Cię – szepnął, a następnie złamał jej kark.

Gdy dziewczyna obudziła się, leżała w pobliskiej jaskini. Znała to miejsce dosyć dobrze, kiedyś jako dziecko przychodziła tutaj, aby ukryć się przed rodzicami. Jednak teraz, w środku nocy, to miejsce było przerażające.

-Obudziłaś się! – tuż nad nią pojawił się Elijah. Mężczyzna pomógł jej wstać. – jak się czujesz?

-Chyba dobrze. Gdzie jest Kol? – zapytała.

-Posłuchaj mnie teraz uważnie, gdy spałaś Mój ojciec wbił w ciebie kołek, od dawna wiedział, że Kol chciał cię przemienić, przygotował się lecz ja również…

-Co masz na myśli? Skoro jestem yy… tym czymś to dlaczego przeżyłam? – zapytała, spoglądając na niego. W jej oczach powoli zaczęły pojawiać się krystaliczne łzy.

-Vic,  rozmawiałem z czarownicami, pomogły Ci przeżyć, ale posłuchaj nie możesz pokazać się w wiosce ani Klausowi, Kolowi czy Rebece. Oni widzieli twoje ciało, myślą że nie żyjesz – dodał.

-ale jak? Przecież… ja nie mogę. Muszę porozmawiać z Klausem, Kolem! Daj mi chociaż chwilę… - zaczęła wyrywać się z męskiego uścisku przyjaciela, jednak ten mocno do niej przywarł i mówił dalej.

-Oni cię nie kochają, nigdy nie kochali. Traktują ludzi jak zabawki. Najpierw zrobiliby z ciebie swojego pieska, a potem zabili. Nie mogłem na to pozwolić. Posłuchaj mnie – spojrzał na nią.

Jego czekoladowe oczy nagle zwiększyły źrenicę.

-słucham – odparła mimowolnie.

-Nie będziesz nigdy szukać Klausa, Rebeki ani Kola, będziesz ich unikać jak ognia. Nie myśl o nich, każde wspomnienie związane z tymi osobami zatop najgłębiej jak potrafisz, nie wracaj myślami do tych czasów.

- Nie będę. – odparła.

- Do cholery Elijah, zmusiłeś ją żeby o nas zapomniała? – syknęła Rebekah.

-Przykro mi, ale tak było dla niej lepiej – odparł spokojnie, najstarszy z rodzeństwa.

-Tym razem ona zostaję z nami, do ciebie należy wybór czy zostajesz w Mystic Falls czy wyjeżdżasz sam – powiedział o dziwo spokojnie, Klaus.

-Przepraszam, a czy ktoś zapyta mnie o zdanie?! Może moja opinia kompletnie się nie liczy? – wrzasnęłam. Jak mogli tak bezceremonialnie mnie ignorować? Kłócili się o mnie, ale traktowali mnie jak powietrze!

-Możesz wybrać sobie sypialnie – zwrócił się w moim kierunku Klaus.

Spojrzałam na Elijah’a szukając pomocy, ale on tylko wzruszył ramionami. Poddał się natomiast Kol… On  po prostu wyglądał za okno, jakby to wszystko go nie interesowało, jakbym go nie obchodziła. Jego obojętność, a może nawet irytacja moją osobą biła od niego na odległość. Bałam się do niego odezwać, nie mówiąc nawet o tym, aby do niego podejść. Najmłodszy z braci Mikaelson ewidentnie żałował, że żyję. Nie wiem dlaczego, tak strasznie to zabolało. Fakt, że kiedyś go kochałam w tym momencie wydawał się taki żenujący.

- Chryste, przestańcie się zachowywać jakby wam zależało – warknęłam.

-Vic, spokojnie. Klaus ma rację. Chryste, nie wierzę, że to mówię, jednak znajdujesz się w domu pierwotnych, którzy wczoraj wieczorem uratowali ci życie, wątpię by po prostu pewne osoby o tym zapomniały, a ty jesteś… - zaczął tłumaczyć Elijah.

- Ty jesteś łatwym celem, naszą piętą Achillesa – dokończył Klaus.

***

Mijała kolejna godzina, siedziałam jak idiotka w fotelu, wciąż mieszając cukier w herbacie, nawet nie wiem po co ją robiłam, przecież nie pijam takich napoi. Byłam znudzona, zirytowana i jeszcze raz znudzona.

- Zaraz zrobisz dziurę w tym kubku – stwierdził z uśmiechem Elijah – Naprawdę zajmij się czymś.

Mój przyjaciel siedział na kanapie, trzymając w ręce jakoś strasznie starą książkę, dotyczącą ludowych wierzeń. Normalnie pewnie zainteresowałabym się tym, ale teraz nie miałam na nic ochoty. Byłam wściekła, że zostaliśmy w Mystic Falls, do tego tak strasznie spragniona.

-Chodźmy gdzieś – jęknęłam.

-Jestem zajęty, ale Klaus pewnie z chęcią cię gdzieś weźmie, poczekaj na niego – odparła spokojnie.

Skrzywiłam się, ale nic nie powiedziałam.

Cholera jasna! Zostałam pieprzoną zabaweczką pierwotnych… ich zwierzątkiem. Będą teraz wyprowadzać mnie na spacerki i udawać, że jesteśmy szczęśliwą, kochającą się rodzinką. W co ja się wpakowałam.